Nero en Co
Volledig beschikbaar!
Wat de reeks Nero zo typeert en uniek maakt, is de absurde humor en de kolderieke situaties. Ook de talrijke verwijzingen naar (toenmalige) actualiteit zijn eigen aan de reeks, zonder deze gedateerd te maken. Nero zelf is, net als de meeste nevenpersonages, een antiheld met herkenbare menselijke gebreken.
Sleens tekenstijl is erg soepel en los in een klassieke setting: zo worden er amper close-ups of blow-ups gebruikt, kaders worden nooit overschreden, vogel- of een ander perspectief komt niet voor. Dit heeft vooral met de snelheid te maken waarmee Marc Sleen zijn strips diende te tekenen en die weinig tijd liet voor zulke zaken. Om die reden zitten zijn verhalen ook vol met continuïteitsfouten: auto's met plotseling drie in plaats van vier wielen, mensen die plots anders gekleed gaan e.d. In tegenstelling tot andere strips wordt dit bij Marc Sleen echter geduld.
Pas toen Dirk Stallaert in 1993 de reeks begon te tekenen, werden de tekeningen technisch gedetailleerder. Ook kregen ze nu een groter gevoel van ruimte en perspectief.
Ook de talloze gastoptredens van bekende figuren maken de reeks interessant om te (her)lezen: zo passeerden onder andere de Belgische politiekers Paul-Henri Spaak, Paul Vanden Boeynants, Willy De Clercq, Gaston Eyskens, Jean-Luc Dehaene, Wilfried Martens, Herman De Croo, Jean-Pierre Van Rossem en Guy Verhofstadt de revue.
Ook internationale politiekers als Jozef Stalin, Idi Amin Dada, Fidel Castro, Margaret Thatcher, Saddam Hoessein, Boris Jeltsin, Hirohito, Khomeini, Mobutu, Nikita Chroesjtsjov, Bill Clinton, Elizabeth II en Herman Van Rompuy bleven niet gespaard, net als bekende mediafiguren als The Beatles, Pablo Escobar, Urbanus, Jean-Pierre Van Rossem, Paul Newman of Frank Zappa.
Zo geeft Nero nog steeds een tijdsbeeld van meer dan 60 jaar naoorlogse geschiedenis in België.
Een stuk cultureel erfgoed dat zowel jong als oud kan bekoren!
Sleens tekenstijl is erg soepel en los in een klassieke setting: zo worden er amper close-ups of blow-ups gebruikt, kaders worden nooit overschreden, vogel- of een ander perspectief komt niet voor. Dit heeft vooral met de snelheid te maken waarmee Marc Sleen zijn strips diende te tekenen en die weinig tijd liet voor zulke zaken. Om die reden zitten zijn verhalen ook vol met continuïteitsfouten: auto's met plotseling drie in plaats van vier wielen, mensen die plots anders gekleed gaan e.d. In tegenstelling tot andere strips wordt dit bij Marc Sleen echter geduld.
Pas toen Dirk Stallaert in 1993 de reeks begon te tekenen, werden de tekeningen technisch gedetailleerder. Ook kregen ze nu een groter gevoel van ruimte en perspectief.
Ook de talloze gastoptredens van bekende figuren maken de reeks interessant om te (her)lezen: zo passeerden onder andere de Belgische politiekers Paul-Henri Spaak, Paul Vanden Boeynants, Willy De Clercq, Gaston Eyskens, Jean-Luc Dehaene, Wilfried Martens, Herman De Croo, Jean-Pierre Van Rossem en Guy Verhofstadt de revue.
Ook internationale politiekers als Jozef Stalin, Idi Amin Dada, Fidel Castro, Margaret Thatcher, Saddam Hoessein, Boris Jeltsin, Hirohito, Khomeini, Mobutu, Nikita Chroesjtsjov, Bill Clinton, Elizabeth II en Herman Van Rompuy bleven niet gespaard, net als bekende mediafiguren als The Beatles, Pablo Escobar, Urbanus, Jean-Pierre Van Rossem, Paul Newman of Frank Zappa.
Zo geeft Nero nog steeds een tijdsbeeld van meer dan 60 jaar naoorlogse geschiedenis in België.
Een stuk cultureel erfgoed dat zowel jong als oud kan bekoren!